Drzewa odgrywają dużą rolę w krajobrazie miejskim. Nasadzenia drzew w miastach ma korzystny wpływ nie tylko na ludzi, ale również na stan budynków. Starodrzew sąsiadujący przy budownictwie, takim, który też liczy sobie ze sto lat, może mieć walor estetyczny, jeżeli chodzi o całokształt krajobrazu jak i stan budynku - elewacji, która jest chroniona przez koronę pokrytą listowiem.
Na Zatorzu mamy tego przykład. Przy ulicy Sienkiewicza, od strony Żeromskiego stoją dwa klony. O rozłożystej koronie, krępych pniach, powyginanych przez niezły kawał mijającego czasu. Drzewa te szczególnie ciekawie wyglądają jak zaczyna się wiosna. Pokryte listowiem drzewo na przełomie maja i czerwca bardzo dobrze kontrastuje z czerwoną cegłą elewacji kamienicy. Odcienie zieleni pokrywające konary zmieniają się w oka mgnieniu.
Porównując ściany elewacji obydwu budynków z czerwonej cegły można wyprowadzić parę konstruktywnych wniosków. W miejscu, w którym znajdują się drzewa, mimo upływu czasu, jakość tynku jest lepsza. Tynk jest naturalnego koloru, bez odpadków, ubytków, można by określić – naturalnie zakonserwowany. Sąsiedztwo drzewa i ściany kamienicy jest w bliskiej odległości od drogi, po której poruszają się samochody. Nie widać negatywnego wpływu emitowanych spalin na obniżenie jakości stanu elewacji. Tym samym porównując jakość ścian zewnętrznych, ochronionych przez starodrzew do tych, które wystawione są na działanie deszczu, wiatru, słońca i spalin, można stwierdzić, że jest ona lepsza. Ściany nieosłonione przez drzewa są poszarzałe, zniszczone, spękane. W wielu miejscach tynk odpadł, pozostały głębsze warstwy cegieł. Nie wspominam o fakcie, iż taki budynek traci na swoim walorze estetycznym. Mimo, że wpisany jest do rejestru zabytków - co w moim mniemaniu, powinien być doglądany i remontowany, celem zachowania jego unikatowego wyglądu.
Tak więc należy się cieszyć, że drzewa liczące wiele lat posiadają korzystny wpływ na stan budynków, przy których kiedyś je nasadzono. O takie drzewa należy dbać, aby nie doprowadzić do ich przedwczesnego obumarcia.
Natalia Machałek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz